Net als Leuntje

“Ik hoorde van Leuntje dat je ook visites doet”, zegt mevrouw aan de telefoon. Leuntje is haar schoonzus. Die bezoek ik al langere tijd, vanwege haar hoge leeftijd en de ziekte van Parkinson, waardoor ze bijna de deur niet meer uit kan. Mevrouw vervolgt: “Ik vind de afstand écht te ver naar de praktijk, dus wil je voortaan ook bij mij thuiskomen?”

Mevrouw heeft vijf jaar geleden een beroerte gehad. Ze komt altijd trouw, maar nu belt ze dat het haar teveel wordt. Ook zij is al behoorlijk op leeftijd, dus ik begrijp de vraag wel en plan meteen een datum in.

In onze huisartsenpraktijk hebben wij de afspraak, dat als patiënten niet meer kunnen komen, we bij hen langsgaan. Onze patiëntenpopulatie bestaat uit een groot aantal (kwetsbare) ouderen, dus ik leg inmiddels bij een grote groep patiënten bezoekjes af. Fijn voor hen, dat deze mogelijkheid er is.
Er zitten voor mezelf ook voordelen aan een visite: in de thuissituatie zie je toch het één en ander. Hoe woont iemand? Hoe beweegt iemand in eigen vertrouwde omgeving? Het nadeel van een visite voor de praktijkondersteuner is dat het wel wat meer tijd kost dan een consult op de praktijk, maar dat heb ik er natuurlijk graag voor over als ik de patiënt daarmee help.

Zoals afgesproken zit ik dus twee weken later op de bank bij mevrouw. Ze vindt het gezellig dat ik langskom, de theepot staat al op tafel. We kletsen eerst wat over het weer, over de kanarie van Leuntje en later over de gezondheid en leefstijl. Mevrouw vertelt dat ze gezond eet en dagelijks een wandelingetje met haar rollator maakt.

Eenmaal terug op de huisartsenpraktijk werk ik de visite uit in het huisartseninformatiesysteem en ruim ik mijn spreekkamer netjes op. Terwijl mijn computer aan het afsluiten is, kijk ik uit het raam. Tot mijn verbazing wandelt mevrouw vrolijk voorbij! Ik dacht dat ze het te ver lopen vond, denk ik een beetje ontdaan. Maar ach, ik ben in elk geval trots op haar dat ze in beweging is…!

Mandy Varkevisser