Vallen en opstaan

Vandaag stap ik een complex met aanleunwoningen binnen voor meerdere visites. Ik vind het wel zo handig om al deze pa;ënten op eenzelfde dag te bezoeken, want dat scheelt natuurlijk (reis)tijd. Als eerste ga ik naar een 85-jarige dame, waarvan de bloeddruk de laatste tijd te hoog is. De huisarts heeft mij gevraagd dit te monitoren en zo nodig medicijnen voor te schrijven.

Wanneer ik aanbel, springt mevrouw overeind uit haar stoel: “Ik kom eraan hoor!” Door het raampje van de voordeur zie ik haar lopen op haar pantysokjes. Schuifelend met korte pasjes, maar in een gevaarlijk hoog tempo, om mij niet lang te hoeven laten wachten. Het ziet er wankel uit en het zou mij niets verbazen als mevrouw zo dadelijk onderuitgaat.

“Waar is uw rollator?”, vraag ik benauwd nog voordat we elkaar begroeten. “O, die staat in de woonkamer”, zegt mevrouw alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Ze vervolgt: “Ik loop niet zo lekker hoor, want ik ben vorige week gevallen”. Daar kijk ik natuurlijk niet van op…
“Ik struikelde daar”, zegt ze wijzend naar de keuken.

Valpartijen bij ouderen is iets wat ik toch regelmatig tegenkom in mijn werk als praktijkondersteuner. Los van bekende lichamelijke oorzaken, zoals duizeligheid of verminderde spierkracht zie ik dat omgevingsfactoren ook een grote rol spelen: de losliggende kleedjes of inadequaat schoeisel.

“Uw alarmering ligt op uw rollator zie ik. Is het niet zinvoller om deze om uw nek te dragen voor het geval u valt?”, vraag ik voorzichtig. Voor ik het weet is het doel van mijn visite uitgebreid en geef ik adviezen over valpreventie. “Ik weet het kind. Je hebt gelijk. Ik ga er beter op letten.”

Ondanks het sprintje naar de voordeur, heeft mevrouw een verrassend nette bloeddruk. Ze komt mij uitzwaaien als ik weer vertrek. Uiteraard op haar sloffen, achter de rollator én haar alarmering om de nek.

Mandy Varkevisser