Dove adonis

Een drukke dag vandaag op de praktijk. Mijn spreekuur is in volle gang. Voor mij zit een hoogbejaarde meneer. Ik ken hem al wat jaren. Altijd goed gestemd en in voor een grapje. Dat waardeer ik aan hem. Er is namelijk wel reden tot verdriet. Zijn dochter is recent overleden en ook zijn kleinkind is ernstig ziek. Ondanks dat ziet meneer het leven altijd van de zonnige kant.

Het voeren van een gesprek is de laatste jaren wel lastiger geworden. Meneer is namelijk erg doof. In zijn werkzame leven heeft hij regelmatig bloot gestaan aan lawaai. In combinatie met het ouder worden is er gehoorschade is opgetreden. Vorig jaar verwees de huisarts hem naar de audicien, waar meneer een gehoorapparaat aangemeten kreeg. Het was even wennen, maar hij had hier wel baat bij. Ik begrijp daarom niet waardoor ons gesprek nu toch weer moeizaam verloopt. “Ik ben mijn gehoorapparaat vergeten in te doen!”, roept meneer wanneer ik ernaar vraag. Hij vertelt dat dit de laatste tijd vaker gebeurt, tot irritatie van zijn echtgenote. Ik geef tips om het gehoorapparaat niet te vergeten, zoals zorgen voor een vaste opbergplek. Ook leg ik het belang uit van ‘goed horen’.

Aan het einde van het consult pakt meneer uit het niets zijn mobiele telefoon. Hij laat mij hierop een zwart-wit foto zien.
“Dit is een foto van mij van vroeger. Wat een adonis hè?” zegt hij met een guitige blik.
“Wat zegt u, ik hoor u niet” grap ik luidkeels terug, wijzend naar mijn oren.
“Toen ik nog jong en knap was, werd ik regelmatig nagefloten door de dames op straat. Tegenwoordig is dat er niet meer bij…”
“Vast wel”, zeg ik “…alleen zonder gehoorapparaat hoort u dit natuurlijk niet!”.

We nemen zoals altijd weer lachend afscheid.

Mandy Varkevisser

Mandy Varkevisser is werkzaam als praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk in Katwijk. Zij is een van de bloggers van de NVvPO die verhalen deelt uit de praktijk.