Formule 1

Wanneer ik de volle wachtkamer nader, komt mij een hard geluid tegemoet. Het is mijn patiënt die de vrije training van de Formule 1 autorace aan het kijken is op zijn mobiele telefoon. Aangezien meneer hardhorend is, is het nogal een luidruchtig optreden. Andere patiënten laten het gebeuren en zitten serieus voor zich uit te kijken.

Wanneer ik grappend vraag of meneer tussen de autorace door even tijd voor mij heeft, staat hij op en loopt hij mee naar de spreekkamer. “Ik ben een groot fan van die auto’s”, zegt hij. Meneer komt bij mij voor de diabetes controle. Als gevolg van zijn insuline-afhankelijke diabetes mist hij vijf van zijn tien tenen. Hij draagt speciale schoenen. Ik merk dat ‘suikerziekte’ onder de patiënten vaak onderschat wordt, maar dit soort gevolgen is natuurlijk echt wel confronterend.

We praten over zijn gezondheid. Meneer voelt zich goed. Hij geniet van zijn gezin, fietsritjes door de regio en natuurlijk de autorace. Hij doet zijn best een zo normaal mogelijk leven te leiden, ondanks zijn beperking. De controles zijn netjes. De insuline mag zelfs iets verlaagd worden.

Ik rond af, het consult loopt ten einde. Ik toon empathie door te laten merken dat ik het vervelend voor hem vind dat hij nu al vijf tenen moet missen. Meneer trekt zijn jas aan en zegt opgewekt: “Nou, het valt wel mee hoor! Ik kan nog vrij goed lopen. Ik zie het als een Formule 1-auto: hoe minder ballast, hoe sneller die gaat!”

Een beetje verbluft blijf ik achter in de spreekkamer.
Tja… zo kan je het ook bekijken!

Mandy Varkevisser