Prik en go

Het is weer tijd voor de jaarlijkse griepvaccinaties. Voor mij ligt een lijst met namen van patiënten die hiervoor niet naar de praktijk kunnen komen. De ‘thuislijst’ noemen wij het. Vanmiddag heb ik een vrij lege agenda, dus besluit ik een ronde langs deze patiënten te doen. Het is fijn om mijn ‘eigen’ patiënten de griepvaccinatie te kunnen geven; een bekend gezicht voor hen. Tegelijkertijd wil ik wél tempo in mijn route houden, dus ik neem mezelf voor: korte bezoekjes, niet kletsen!

Ik start bij een drietal aanleunwoningen. De eerste mevrouw doet huilend de voordeur open. “Ik heb zo’n pijn in mijn been!” Ze strompelt naar de woonkamer en ploft hijgend in haar stoel. “Eind van de maand kan ik pas bij de pijnpoli terecht, wat moet ik nu?” Het is triest hoe deze oude dame erbij zit. Ik kan het niet maken meteen te vertrekken na de vaccinatie. Na een troostend woord, geef ik haar het advies de pijnpoli te bellen.

Gauw door naar de buurman. “Tijd niet gezien, gezellig dat je er bent!”.
Ik leg uit waarom ik er maar kort ben. Meneer negeert mijn opmerking en begint te vertellen over de bruiloft van zijn nichtje die hij heeft bijgewoond afgelopen week. “Een fantastische dag… de rolstoel van mijn broer geleend… lekker weer…”. Er lijkt geen einde aan het verhaal te komen. Beleefd luister ik, maar ondertussen maak ik ook aanstalten om door te gaan.

Het echtpaar in de aanleunwoning verderop staat al met de mouwen opgestroopt in het halletje. Dit gaat vlot! Op het moment van vertrekken zegt meneer: “Nu je er tóch bent…” O jee, daar gaan we weer, denk ik.
“Hier, deze hebben we vanmorgen gekocht”. Dankbaar stopt meneer mij een grote doos chocolade in mijn handen. “Voor jou en je collega’s. Hopelijk worden jullie niet ziek!”

Mandy Varkevisser