Smoorheet
Het is al even geleden. Mijn gefabriceerde spreekkamertje in de solopraktijk is nog niet verruild voor mijn huidige werkplek in het gezondheidscentrum. Deze kleine kamer maakt het er niet gemakkelijker op, want ik krijg het smoorheet tijdens het gesprek. Voor mij zit een echtpaar. Ze komen altijd trouw voor de Diabetescontrole. Dit keer gaat het over de erectie van meneer.
Of beter gezegd: de falende erectie van meneer. Mevrouw zet grote ogen op als haar man al stotterend begint: “Ik merk wel dat ik ouder word. Niet alles werkt nog even goed. Je weet wel…”, wijzend naar zijn ‘je-weet-wel’.
Ze verstopt zich achter haar hand en kijkt me hoofdschuddend, zelfs smekend aan. Voor haar hoeft een actief seksleven duidelijk niet meer. Dapper zet haar man door: “Ondanks mijn hoge leeftijd heb ík nog wél behoeftes”. Automatisch kijk ik naar mevrouw die haar hoofd nog harder begint te schudden. Daar zit ik dan, de praktijkondersteuner mag het oplossen?
Dit was één van mijn eerste gesprekken over ‘seksuele stoornissen’. Ik vind dit nog altijd niet eenvoudig. Zeker niet bij patiënten die ik al jaren ken. De band die ik met hen heb voelt vertrouwd, maar dat maakt het voor mijn gevoel ook ongemakkelijk. Is mijn vraag niet te persoonlijk? Heb ik wel genoeg kennis in huis? Wat betreft dat laatste vind ik dat POH’s structureel meer scholing over het thema ‘seksuele stoornissen’ moeten krijgen. Het is een belangrijk thema en voldoende kennis en gesprekstechnieken zorgen ervoor dat we dit onderwerp niet uit de weg gaan.
De laatste jaren heb ik mezelf erin getraind het onderwerp meer aan de orde te stellen in de spreekkamer. Ik weet namelijk dat Diabetes, HVZ, COPD, leefstijl en bepaalde medicatie invloed (kunnen) hebben op het seksueel functioneren. Ik geef leefstijladviezen en verwijs laagdrempelig door naar de huisarts.
Het hoeft helemaal niet moeilijk te zijn en de opluchting bij de patiënt achteraf, is goud waard.
Mandy Varkevisser
